مدح و ولادت حضرت علی اکبر علیه السلام
خیری به جز از برکت کوثر ندیدیم ما جز کرم چیزی پسِ این در ندیدم ما انتخاب دست زهرائیم، پس شکر ما که به جز خوبی از این مادر ندیدم بعد از محمد هیچ کس را، هر چه گشتیم از اکـبـر لـیـلا پـیـمـبـرتـر نـدیـدیـم گشتیم ما، اکـبرتر از حـیـدر نـدیـدم گـشتیم ما، حـیـدرتر از اکبر ندیـدیم از اکـبـر لـیـلا بــرای سـفـره داری بعد از حسن، ما هیچ کس را سر ندیدیم دیـدیم ما، در خانه‌اش آقا زیاد است گـشتیم ما در خـانه‌اش نوکـر ندیدیم آمـد عـلـی اکـبـر آن شـبـه پـیـمـبـر آئــیـنـۀ نــور خــدا و جـان حــیــدر آمد، لب جـن و ملک غـرق دعا شد یوسف شد و ماه رخش قبله نما شد گـلخـنـده بر روی عـمـو پاشید اول اکـبـر هـمـان اول مرید مجـتبی شد هر کس که شد خاک درش، تا آسمان رفت فطرس شد و بال و پرش غرق شفا شد یک عـمر خاک پای بابا بود و آخر شش گـوشۀ اکبر همان پائـینِ پا شد وقـتـی گـره افـتـاد در کـار گــداهـا خاک قدم‌های عـلی مشکل گـشا شد زائر دو رکعت عشق زیر قبه را خواند زائر هـمان پائین پا حاجت روا شد آئـینه آئینه است کوچک یا بزرگش هر کس که شد عبد علی عبد خدا شد آمـد عـلـی اکـبـر آن شـبـه پـیـمـبـر آئــیـنـۀ نــور خــدا و جـان حــیــدر گفتم علی و سیـنه‌ام مست نجف شد تیر غـمش را سینۀ عاشق هدف شد وقـتی عـلی و فاطمه دریای نـورند اکبر دُر و ارباب نوکرها صدف شد جنگـاوری را از عـموها ارث برده لرزید خاک دشت وقتی که به طف شد در صحنه‌های تن به تن خونش زمین ریخت هرکس که در این عرصه با اکبر طرف شد لشکر به هم پاشید وقتی رفت میدان تا گفت نام من علی؛ نیزه به صف شد آمـد عـلـی اکـبـر آن شـبـه پـیـمـبـر آئــیـنـۀ نــور خــدا و جـان حــیــدر دارد تـلاطـم مـی‌کـنـد بـاران نـیـزه وسعـت گرفته تا کجا، میـدان نـیـزه دور عـلی حـلـقـه زده ابـر سیـاهـی حالا گـرفته دشت را طـوفان نـیـزه حــالا دل غــم دیـدۀ بـابـای پـیـرش مثـل تن اکـبـر شـده مـهـمـان نـیـزه صدها که نه بلکه هزاران بار پیکر بـالا و پائـیـن رفـته بر دستان نـیزه پس لااقـل پیـراهـنش را پس بیارید حـالا که گـشته یـوسف قـرآن نیـزه آمـد عـلـی اکـبـر آن شـبـه پـیـمـبـر آئــیـنـۀ نــور خــدا و جـان حــیــدر |